Wzięło i nie zardzewiało I - DIAMANT MODEL 35 102

Stylizacja i szyk są bardzo retro

Jako, że blog ma traktować o rzeczach, które mnie interesują, nie wypadało mi nie napisać o fascynacji starymi rowerami. Jakoś ogólnie rzeczy leciwe na wielu płaszczyznach mnie interesują, więc nieuniknione było połączenie obu zainteresowań. W mojej „karierze restauratora rowerowego” stałem się właścicielem i  doprowadziłem do używalności dwa stare rowery. Pierwszy to poniżej zaprezentowany, drugi to URAL, o którego dziejach napiszę w przyszłości.

Rower DIAMANT trafił do mnie w taki oto banalny sposób, iż razu pewnego, bardzo dawno temu przyszło mi na myśl, że fajnie byłoby regularnie zacząć jeździć rowerem do pracy. W obliczu braku miejsca na jego bezpieczne pozostawienie, zacząłem rozglądać się za nisko budżetowym modelem, który miał mi posłużyć jedynie do tego celu i nie doprowadzić do finansowego zgonu w razie kradzieży. Oczywistym a zarazem najbardziej komfortowym miejscem poszukiwań wydał mi się najpopularniejszy w naszym kraju portal aukcyjny. Moje plany i następujące po nich działania poszerzyły znacznie rozeznanie w rynku rowerów używanych.
Trafiłem tutaj na bardzo intrygujący dział z rowerami zabytkowymi. Ceny były bardzo różne od absurdalnie wygórowanych po rzadkie, ale kuszące okazje.

Na jedną z takich okazji właśnie trafiłem. Rower który wzbudził moje żywe zainteresowanie to klasyk, niemieckiego producenta firmy DIAMANT - model 35 102, rocznik 1961. Rower był w rozmiarze 26 cali.

Jego cena, czyli sto pięćdziesiąt złotych nie odstraszała potencjalnych nabywców. Rower wyglądał bardzo przyzwoicie i na zdatny do moich celów.

Stan po renowacji i w pełnej kolorystyce

Firma DIAMANT  powinna być raczej miłośnikom rowerów znana. Producent działa od bardzo wielu lat. Bez większego trudu można znaleźć masę stron, głównie w języku niemieckim, gdzie jest absolutnie wszystko na temat samej marki, wyprodukowanych modeli a osoby poważniej zainteresowane mogą na podstawie numeru ramy roweru sprawdzić, w jakich latach ich rower wyprodukowano. Jako przykład podam wam ciekawy link : Diamant modell 35 102 . Jest to nieporównywalnie profesjonalne (w odniesieniu np. do rowerów produkowanych w PRL czy ZSRR) i rzetelne podejście, typowe zamiłowanie do porządku, jakie charakteryzuje niemieckich producentów. Model, który nabyłem to bardzo prosty, typowy rower miejski czy rekreacyjny. Nie przeznaczony do specjalnych wyczynów i fajerwerków, lecz typowy rower dla każdego. Praktycznie w niezmienionej formie występował też w wersji damskiej (damska rama i inne siodło).

Jak widać ,zważywszy na sposób nabycia roweru, żadnej mrocznej ani romantycznej jego historii ku rozpaczy poszukiwaczy nostalgii tym razem nie zaprezentuje.

Sesja w pięknych plenerach Parku Jordana w Krakowie

Rower przysłano do mnie bardzo szybko i dobrze zabezpieczony, w szczelnym pudle i osłonięty folią. Odkręcone miał tylko koła, więc montowałem go w pół godziny. Po dokładnych oględzinach, okazało się, że jest sprawny technicznie przez co rozumiem, że wszystkie układy działają. Zaznaczyć trzeba, że rower miał w chwili nabycia ponad pół wieku, więc wymagał dokładnego wyczyszczenia wieloletniego brudu, nasmarowania i generalnej konserwacji.  Po tych wstępnych zabiegach okazało się, że nie jest skorodowany a jego powłoki galwaniczne i lakiernicze są w niezłym stanie. Z widocznych braków, nie posiadał on oryginalnego siodła, tylnej lampy, dzwonka, przedniej plakietki firmowej na ramie oraz klocka do hamulca stemplowego, w jaki go wyposażono.

Wymiany wymagała także jedna z opon która pękła wzdłuż, zapewne na skutek stosowania hamulca stemplowego, którego działanie opiera się na dociskaniu opony z góry.

Zabiegi doprowadzające rower do stanu świetności nie były specjalnie skomplikowane, mogę je, więc zawrzeć w kilku zdaniach.

Zamontowane w momencie kupna siodło było tanim siodełkiem z marketowego „górala”, bardzo szpecącym całość. Nie udało mi się do dziś dnia natrafić na takie oryginalne siodło z firmy DIAMANT, więc zainstalowałem, zaimprowizowane pochodzące z radzieckiej UKRAINY, które podarował mi kolega, miłośnik zabytków techniki, tyle że koncentrujący się na samochodach. Na marginesie tylko dodam, że będący posiadaczem ŁADY (prawdopodobnie jest to model 2105) i od długiego czasu ją remontujący.

Zdobycie klocka hamulcowego do hamulca stemplowego jest zadaniem heroicznym i po przeglądaniu masy aukcji i widoku szczerego zadziwienia u sprzedawców i serwisantów na terenie Krakowa, którzy zgodnie zapytywali: „A co to za typ hamulca”, zastosowałem w miarę pasujący kawał gumy, który jak dotąd działa poprawnie. Tylne światło zbliżone do oryginału oraz tabliczkę znamionową, oraz pasujący dzwonek kupiłem na aukcjach internetowych.

Co do samej renowacji roweru, spotkałem się z dwoma szkołami. Pierwsza polega na całkowitym, gruntownym odnawianiu, zdarciu lakieru, oraz chromowaniu powie
rzchni pierwotnie tak wykończonych. Druga stawia na autentyzm i maksymalny stopień zachowania zabytku. Ja zdecydowanie preferuję tą drugą opcję. Nie chodziło mi w restaurowaniu, odnawianiu roweru o uzyskanie starego/nowego pojazdu. Gdyby takie było moje założenie pewnie kupiłbym tani miejski rower stylizowany na styl retro, zamiast ładować w staroć swoje pieniądze i czas. Być może wielu osobą takie przywracanie rowerów do świetności odpowiada, ja w obu przypadkach moich klasyków starałem się jak najmniej ingerować w stan zastany. Pominę nudne szczegóły techniczne i przejdę do opisów użytkowania.

Dodam jeszcze tylko, że Rower po wyczyszczeniu, zabezpieczeniu i regulacji zacząłem zgodnie z zamysłem użytkować.

Jazda na nim okazała się bardzo różna od tej na rowerach współczesnych. Podstawowa inność jest taka, że nie sposób się na nim spieszyć. Jest to niesamowita jak dla mnie cecha. Nie ma przełożeń, a zamontowane tarcze nie pozwalają na rozwinięcie większej niż powiedzmy rekreacyjna prędkości. Sprawia to, że rower zmienia automatycznie nasze nastawnie do jazdy na nim a za tym idą też ogólne zmiany na tryb wolniejszy. Bardzo przyjemne i niedzisiejsze uczucie. Kolejna nowość dla mnie jest taka, że rower jest absolutnie cichy, z powodu braku bzyczących przerzutek i szumiących terenowych opon. Sposób jego zatrzymywania za pomocą „kontry” i przedniego unikalnego już dziś hamulca stemplowego, hamującego nieporównywalnie słabiej też jest bardzo nietypowy i wymagał ode mnie ćwiczeń. Naprawdę ciekawe doświadczenie. Co do komfortu jazdy jest na bardzo wysokim poziomie. Geometria roweru miejskiego sprawia, że siedzi się na nim znacznie wygodniej niż na górskim, jaki preferuję, a ultra wygodne radzieckie siodło na sprężynach jest niczym wersalka. Rower swoją sprawność techniczną utrzymał przez jeden sezon.  Zaczął psuć się układ napędowy, wydaje mi się, że łańcuch jest już zbyt luźny. Zaprzestałem, więc jak na tą chwilę jego eksploatacji, żeby uniknąć zniszczenia kół zębatych i rower odpoczywa, aż znajdę czas na odwiedziny u fachowca. Sam niestety nie podejmę się aż tak poważnej naprawy jak wymiana prawdopodobnie większości części napędu.

Jak widzicie nie był to poradnik techniczny dotyczący renowacji staroci rowerowych. Chciałem tymi kilkoma słowami rozbudzić w was zainteresowanie zajęciem się tymi wspaniałymi zabytkami, jakie często trafiają z piwnic, stodół i strychów na złom. Zabawa związana z odnawianiem, poszukiwaniem części jest wspaniała, porównywalna z modelarstwem i podobnymi dyscyplinami sportu. Uczucie, kiedy z rozpadającej się masy żelastwa uzyskujemy jeżdżący rower i kiedy na tym rowerze możemy wreszcie się przejechać jest nieporównywalne do jazdy na czymkolwiek, co po prostu kupimy, nawet wydając cztery średnie krajowe.